Stary pies

Słońce tego dnia wstało bardzo późno, bo było leniwe, jednak właśnie tego dnia było bardziej leniwe niż zwykle i bardzo powoli docierało do wszystkich zakamarków wsi, więc gdy dotarło do pary kochającej się w rosie na trawie, to zanim dotarło do strumienia, to oni już się tam kąpali. Jednak leniwość słońca zauważył tylko stary pies i zasmucił się bardzo. Ostatnim razem jak pamiętał, że słońce było aż tak leniwe, działy się dziwne rzeczy. A dawno to było, bo był wtedy młody. Wtedy to przyszli ludzie z grzmiącymi kijami i zabrali jego braci i siostry. Jego nie wzięli, bo jego pani(też wtedy była młoda) bardzo mocno go trzymała.

Za leniwym słońcem szli ludzie. Może jednak słońce wcale nie było leniwe, tylko nie chciało oglądać tego, co miało się tego dnia stać. A stało się wiele. Przyszli znowu ludzie z grzmiącymi kijami, tym razem większymi i lepszymi, i zabili nimi większość ludzi we wsi poczynając od kochanków w strumieniu. Jego panią najpierw wykorzystali, potem zabili, a on mógł tylko szczekać, gdyż ani nie miał pazurów, ani zębów, ani siły by ją obronić. Potem poszli. Jednak wkrótce wrócili, a za nimi szli inni.

Wiele razy przechodzili przez wieś, gdzie zostawało coraz mniej żyjących stworzeń, aż został tylko pies. Potem przyszedł Przyjaciel. Usiadł obok psa i podzielił się z nim chlebem, w zamian za o pies podzielił się z nim swoją mądrością. Rozmawiali, a nikt im nie przeszkadzał, bo obaj byli starzy i mizernie wyglądali. Siedzieli tak, do czasu, gdy pies zdechł ze starości, a wtedy Przyjaciel poszedł dalej w świat i dzielił się z nim mądrością psa. Nigdy jednak nikomu nie powiedział gdzie zdobył swoją wiedzę.